« Όταν εμείς μιλάμε στο Θεό είναι προσευχή, όταν ο Θεός μιλάει σε μας είναι σχιζοφρένεια» είχε πει κάποιος, αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους. Υπάρχει ένα μέρος όπου οι κάτοικοι του δεν το αποδέχονται και επιμένουν ότι ο δικός τους κόσμος, που πολλές φορές έχει φωνές, οπτασίες, αθέατους συνομιλητές είναι ένας κόσμος κανονικός, είναι ο κόσμος τους και οφείλουν να τον υπερασπιστούν. Αυτός ο κόσμος βρίσκεται στο Δρομοκαΐτειο, ή αλλιώς η πολιτεία των τρελών και κατοικείται από άτομα που οι περισσότεροι από μας αποφεύγουν να τους κοιτάξουν, να σταθούν κοντά τους ή να τους ακούσουν, το μόνο συναίσθημα που δημιουργείται είναι αυτό της λύπης ούτε καν της συμπόνιας και πιστεύουμε ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί από αυτούς. Μια βόλτα, όμως, σε αυτή την πολιτεία μας αποδεικνύει το αντίθετο.
Ώρα 15:00 το μεσημέρι, ο καιρός είναι κρύος, ο αέρας με ακουμπάει μανιωδώς και είναι η στιγμή που μόλις έχω εισέλθει στη πολιτεία των τρελών. Τα συναισθήματα είναι ανάμειχτα όπως άγχος μα πιο πολύ νιώθω αμηχανία για αυτά που θα αντικρύσω όχι γιατί φοβάμαι τους κατοίκους αυτού του μικρόκοσμου αλλά γιατί είμαι περίεργη να συναντήσω άτομα που μας μοιάζουν, που είναι σαν κι εμάς κι ας ανήκουν σε άλλη κοινωνία. Η ατμόσφαιρα είναι επιβλητική, πάρκα, πυκνά δέντρα και κτήρια. Αυτά τα κτήρια δεν μοιάζουν με τα άλλα είναι κτήρια άσπρα και έχουν κάγκελα στα παράθυρα και μέσα υπάρχουν άνθρωποι που ο καθένας έχει να σου πει την δικιά του προσωπική ιστορία που ξεφεύγει από τα όρια που εμείς οι άλλοι έχουν θέσει ως λογικά. Φυσικά μου απαγορεύεται η είσοδος μου μέσα στα κτήρια. Στη καφετέρια, όμως, κοντά στο πάρκο συναντάω τον Αντώνη μου περιγράφει μια μέρα του σε αυτή την οργανωμένη κοινωνία, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ο φυσικός τρόπος του όταν αναφέρεται στα φάρμακα που παίρνει. Η Άννα μου εξομολογείται πως είναι ερωτευμένη με τον Μανώλη και πως το πρωί τσακώθηκε με την καλύτερη της φίλη και ζητάει την συμβουλή μου τί να κάνει. Η μέρα τους κυλάει ήσυχα μου λένε, αυτή η κοινωνία έχει κανόνες που κανείς δεν τους παραβιάζει και αν κάποιος τους παραβιάσει, τότε τιμωρείται.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι πράγματι έχουν κάθε λόγο να θεωρούν τον κόσμο τους κανονικό και να τον υπερασπίζονται. Αυτά τα άτομα μας μοιάζουν, είναι σαν όλους εμάς. Ερωτεύονται , μαλώνουν, πληγώνονται, πληγώνουν, έχουν συναισθήματα χαράς, λύπης, θυμού και τους διακρίνουν όλα τα ανθρώπινα πάθη που όλοι εμείς βιώνουμε.
Άρα, αυτό που απομένει είναι να γκρεμιστούν και τα τείχη μέσα μας, να πάψουμε να θεωρούμε τους ανθρώπους αυτούς επικίνδυνους ή ανίκανους. Κανείς τους δεν χρειάζεται τη λύπηση μας αλλά την κατανόηση και την φροντίδα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου