Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

¡Feliz año nuevo universitario!


Miles de jóvenes se congregan en la Plaza Mayor para celebrar anticipadamente el fin de año con motivo de la Nochevieja 2011


Las temperaturas eran muy bajas  aunque el ambiente estaba en ebullición la pasada madrugada en la plaza Mayor.  Casi 40.000  jóvenes celebraron la Nochevieja por anticipado recibiendo el 2012 con cava, villancicos y mucha fiesta. Eso así, las  uvas se quedan para el 31. Solo había gominolas.

Salamanca, tal como se conoce, es una ciudad universitaria. La mayor parte de los estudiantes provienen de otros lugares de la península, incluso gente extranjera. Este hecho propició  la aparición de la costumbre de la Nochevieja Universitaria , cuando aproximadamente diez años atrás un grupo de amigos decidió juntarse para desperdir juntos el año antes de marcharse cada uno a su casa en las fiestas navideñas y celebrar así el día de fin de año.

Al año siguiente, el mismo grupo organizó una fiesta en colaboración con varios bares de la ciudad. Dos después, logró reunir a 5.000 jóvenes en la Plaza Mayor. Posteriormente esta fiesta se ha ido haciendo una tradición con un éxito explosivo. Después de un año de interrupción (en 2009 se realizó en Zamora), la fiesta más conocida de Salamanca volvió a arrasar en la cuidad con la asistencia de más de 35.000 participantes en 2010. Este año, como en los anteriores, la Plaza Mayor salmantina se llenó de grupos de jóvenes de distintas procedencias.

Lo que desde fuera puede parecer un macrobotellón, porque el consumo de alcohol está garantizado y es casi hasta una finalidad del acto, es, sin embargo, una fiesta capaz de mover voluntarios, la Policía Local y los servicios de limpieza, para que todo discurriera con normalidad.


La despedida  del año  2011
La Nochevieja Universitaria de 2011 comenzó a celebrarse a primeras horas de la tarde, cuando empezaron a llegar en autobuses personas de diferentes lugares como  Madrid, A Coruña, Valladolid, Oviedo, Santander, León o Ávila, y de otros países como Portugal e Italia, que deseaban despedirse del año con los estudiantes de Salamanca.

Todos los accesos de la Plaza Mayor estaban controlados por sesenta agentes de la Policía Local y Nacional para no dejar entrar nadie con bebidas alcohólicas o con vidrio. Los policías recibieron la ayuda de los voluntarios que recogieron las botellas y envases de vidrio y procedieron a su intercambio por vasos de plástico. A partir de las diez de la noche, el ambiente se volvió aún más navideño y se empezaron a distribuir los gorros y gominolas. Al mismo tiempo, DJ Javier Reina y el violista Miguel Lara comenzaron a excitar a los jóvenes y atraerlos a los ritmos del techno.


A las 12 de la noche, con las campanadas, los asistentes degustaron las doce gominolas,  que este año eran con forma y sabor a uva  y "despidieron" 2011.
Tras las campanadas, en apenas unos 20 minutos, el ágora salmantino se vació y la fiesta se trasladó a los bares de la ciudad o en los pisos para hacer botellón. Este año participaron en total 67 bares, que habían comenzado a distribuir los tickets casi dos meses antes a un precio de 3 y 3,5 euros. Por lo tanto, con un montón de bebidas, buena música y el baile, la diversión continuó hasta la madrugada.

Así, Nochevieja Universitaria es una experiencia única y merece la pena vivirla al menos una vez en la vida porque es parte de la cultura de Salamanca. Esta vivencia se vuelve aún más relevante e importante cuando uno viene de un país extranjero, y eso es porque estos eventos no existen en otros lugares.  

Yo y mis amigos

























































Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Απλά τόλμησε..


 « Κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω και να κάνει μια καινούργια αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει σήμερα και να κάνει ένα καινούργιο τέλος», είχε πει η Maria Robinson. Μια φράση που έμεινε αποτυπωμένη στο μυαλό μου και έγινε η αιτία να γράψω αυτό το άρθρο και να αναφερθώ στις καινούργιες αρχές, μιας και τον τελευταίο καιρό έχω προβεί σε δύο πολύ μεγάλα-σημαντικά ξεκινήματα στη ζωή μου.

Έτσι, αυτό το ηλιόλουστο πρωινό στην Ισπανία, πίνοντας τον καφέ μου στην κεντρική πλατεία, που μοιάζει παραμυθένια, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας αποτρέπει να κάνουμε ριζικές αλλαγές στη ζωή μας; Μήπως ο φόβος της αποτυχίας, μήπως τρομάζουμε στο καινούργιο, στο άγνωστο και προτιμάμε  να μείνουμε καθηλωμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητας μας ή μήπως είμαστε δειλοί; Η απάντηση παραμένει μυστήρια για πολλούς και καμία δεν είναι δυνατόν να είναι καθολική και αντιπροσωπευτική για όλους. Αυτό, όμως, που μπορώ εγώ να πω με σιγουριά είναι ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να κλείνουμε κύκλους, να κυνηγάμε τα όνειρά μας, να αφήνουμε στην άκρη καταστάσεις και άτομα που δεν ταιριάζουν, πλέον, στη ζωή μας και να κάνουμε καινούργια ξεκινήματα.
  
Αναμφισβήτητα, ο φόβος που είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό πάντα θα υπάρχει και ίσως η πιο ‘ τρομακτική’ στιγμή είναι λίγο πριν αρχίσεις ΑΛΛΑ αν πάρεις την απόφαση να το κάνεις ένα ταξίδι χιλιομέτρων αρχίζει με ένα μόνο βήμα. Ένα ταξίδι ανανεωτικό, μυστηριώδες και άλλοτε όμορφο και άλλοτε  δυσχερές. Δεν έχει σημασία που ακριβώς θα σε βγάλει, το  τέλος άλλωστε κανείς δεν το γνωρίζει, το σημαντικό είναι πως θα αποκτήσεις εμπειρίες, θα γνωρίσεις το άγνωστο και η ψυχή σου θα νιώσει ελεύθερη.

Και όπως έλεγε και ο Walt Disney « το κόλπο να ξεκινήσεις  είναι να σταματήσεις να μιλάς και να αρχίσεις να κάνεις». Κι από μένα

                                  ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ!

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Αν Κάποτε πεθάνει η Αγάπη

Αν κάποτε πεθάνει η αγάπη,
μην την θάψεις κάτω από κρύα ματιά θαλασσιά
και χείλια που απαρνιούνται,
μ' έκπληξη περιφρονητική,
ο,τι έζησε στα στήθια σου,
όταν δεν είχαν μεταμφιεστεί.


Αν κάποτε πεθάνει η αγάπη,
θαψ΄ την εκεί που ανθίζουν αγριολούλουδα
και τ΄αεράκι δεν αφήνει 
ψίθυρους της συμφοράς.
Κι΄ οι άγνωστες πατημασιές δεν θα μαντεύουν 
πόση αγωνία κάτω εκεί λαγοκοιμάται.


 Αν κάποτε πεθάνει η αγάπη,
να πλανηθείς ακόμη μια φορά στης μέλισσας τα μέρη.
Εκεί που ο φυλλιμένος ουρανός
είναι για την ματιά σου απαραβίαστος.
Και που πρωτόνιωσες την άγρια γέννησή της
σαν δέντρο που το ξύπνησαν οι άνεμοι.

Αν κάποτε πεθάνει η αγάπη, κρύψ΄ την.
Χαμογέλασε και βάλε ένα τραντάφυλλο 
πάνω απ΄τις  τσουκνίδες.

Καθώς ακόμα κελαηδούν κορυδαλλοί ψηλά,
και τίποτα δεν φαίνεται νάχει ερημώσει
θάψ΄ την, θάψ΄ την, θάψ΄ την, 
εκεί που κάποτε γεννήθηκε.




                                                                                     Meredith
































Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Βασίσου πάνω μου..

  Το καλοκαίρι έχει έρθει πλέον για τα καλά..Σχεδόν δυο εβδομάδες έχει που τελείωσε η εξεταστική και αυτή η πίεση και το άγχος που μας κυρίευε φαντάζει κατάσταση μακρινή. Στο μυαλό μας παραστατούν εικόνες από την αμμουδιά, την παραλία, τα κοκτέιλς, τους καλούς φίλους, τους καλοκαιρινούς έρωτες και γενικότερα την ανεμελιά που προσφέρουν οι καλοκαιρινές διακοπές μακριά από την πόλη και την αποπνικτική, μερικές φορές, ατμόσφαιρά της. 
  Οι απαιτήσεις του χειμώνα είναι πάντα πολλές, καθώς οι υποχρεώσεις τρέχουν και μαζί τους κι εμείς! Ο ελεύθερος χρόνος ήταν περιορισμένος και η ανάγνωση  ενός καλού λογοτεχνικού βιβλίου φάνταζε αδύνατη. Όχι πως δεν μπορούσαμε να ξεκλέψουμε χρόνο για να διαβάσουμε ένα βιβλίο αλλά, κατά την άποψη μου, για να απολαύσουμε ένα διήγημα, ένα ποίημα χρειαζόμαστε χρόνο και ηρεμία. Χρόνο για να εμβαθύνουμε, να ταυτιστούμε με τους χαρακτήρες, να απολαύσουμε και να ερμηνεύσουμε τα μηνύματα του βιβλίου.Χρόνος που φυσικά δεν παρέχεται όταν οι υποχρεώσεις, η σχολή ή η δουλειά μας πνίγουν. 
  Έτσι, λοιπόν, αυτό το καλοκαίρι εκτός από τα parties και τις ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας ας αφιερώσουμε και χρόνο στην  ανάγνωση ενός καλού βιβλίου..Προτείνω και σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Jorge Bucay " Βασίσου πάνω μου ( να δώσουμε μια ευκαιρία στη τύχη) από τις εκδόσεις Opera:

Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου». Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις… Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.
Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.
Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.
Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»
Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.
Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης
Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά  την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει… Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.
Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»
Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»
Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι. Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ. Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.
Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσεις προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»
Ευχαριστώ»
Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.
Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.
Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»
Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»
Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο. Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.
Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»
Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.
Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τοσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»
Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:
Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

ΝΟΣΤΟΣ: Eκεί που η ελπίδα παραμένει ζωντανή


  « Όπου ζεις,  εκεί πατρίς» λέει ο λαός. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν  αυτό ανταποκρίνεται πάντα στην πραγματικότητα; Η Ελλάδα, κυρίως,  λόγω της γεωγραφικής της θέσης  γίνεται πόλος έλξης ατόμων που είτε για πολιτικούς είτε για οικονομικούς λόγους αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Το πρώτο μεγάλο κύμα μεταναστών ήρθε τη δεκαετία του ’90  κυρίως από τις βαλκανικές χώρες ενώ το δεύτερο κύμα πραγματοποιείται αυτή την δεκαετία κυρίως από χώρες όπως Πακιστάν, Ιράκ, Ιράν. Εύλογο είναι να ρωτήσει κανείς αν υπάρχει κάποιος φορέας ή τα κατάλληλα άτομα για να βοηθήσουν αυτά τα άτομα να ενταχθούν στην ελληνική πραγματικότητα. Η απάντηση είναι ναι, η Μη Κυβερνητική  Οργάνωση Νόστος. Από το 1995  δραστηριοποιείται στον τομέα της υποστήριξης της κοινωνικής και εργασιακής ένταξης όσων ατόμων αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην προσπάθεια τους να ενσωματωθούν στο κοινωνικό ιστό και να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, παρέχοντας  υπηρεσίες και ασκώντας  δραστηριότητες κοινωνικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα.
  « Ο ΝΟΣΤΟΣ δεν πρόκειται για ένα γραφείο εύρεσης εργασίας», επισημαίνει η Στέλλα, κοινωνική λειτουργός, « σκοπός μας είναι να κινητοποιήσουμε τους μετανάστες, ώστε να μπορούνε να μπούνε σε μια διαδικασία και να βρουν μόνοι τους δουλειά. Το θέμα είναι να μην μας έχουν ανάγκη και να είναι σε θέση να ενταχθούν στην κοινωνία. Γι’ αυτό το λόγο κάνουμε συμβουλευτική, συνεδρίες για να θέτουμε στόχους. Κάθε μέρα έναν διαφορετικό π.χ. να γίνει κάποιος διερμηνέας, να φτιάξει μόνος του το βιογραφικό. Έτσι, τρεις φορές την εβδομάδα έχουμε το job club. Κάθε Τετάρτη αναζητούμε  εργασία μέσα από την Χρυσή Ευκαιρία και τις Πέμπτες μέσω διαδικτύου. Ενώ, τις Παρασκευές πραγματοποιείται ένα mini job club για τα άτομα που γνωρίζουν πιο καλά τα ελληνικά και είναι σε θέση να ψάχνουνε μόνοι τους εργασία.»
  Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω,  αυτή την δεκαετία πραγματοποιείται το δεύτερο κύμα μεταναστών. Ποιο είναι το προφίλ αυτού του νέουμετανάστη; « η καταγωγή τους είναι κυρίως από το Μπαγκλαντές, το Ιράν, Ιράκ και Αφγανιστάν. Άνθρωποι ήπιων τόνων αλλά χειριστικοί. Αυτό σημαίνει ότι είτε θα σε χτυπήσουν στο φιλότιμο είτε θα βρουν άλλους τρόπους να σε χειριστούν και  να κάνεις αυτό που αυτοί θέλουν. Ωστόσο, είναι αξιοπρεπείς δηλαδή η εικόνα τους δεν συνάδει με αυτό που εμείς οι Έλληνες έχουμε στο μυαλό μας για αυτούς , ως τους μετανάστες που στέκονται στα φανάρια και είτε πωλούν χαρτομάντιλα είτε ζητιανεύουν. Αντίθετα, είναι κοινωνικοποιημένα όντα και μερικοί προσφέρουν εθελοντική εργασία. Τέλος, από την εμπειρία μου όσο καιρό εργάζομαι εδώ, έχω συνειδητοποιήσει ότι έχουν αρχίσει να προσέρχονται στην χώρα με τις οικογένειες τους και όχι μόνο οι άνδρες όπως συνήθιζαν», εξηγεί η Στέλλα.
  « Έμαθα για τον ΝΟΣΤΟ μέσω μιας φίλης μου. Πραγματικά όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν πολύ μόνη. Εδώ μας βοηθάνε πραγματικά για να ζήσουμε στην Ελλάδα», μας λέει η  28χρονη Άσμα από το Μαρόκο. « Στην Ελλάδα ήρθα γιατί ήθελα να πάω στη Γερμανία αλλά τώρα δεν μπορώ να φύγω. Στο Μαρόκο ήμουν λογίστρια, εδώ κρατάω παιδιά, καθαρίζω σπίτια και δουλεύω σε ταβέρνες. Θέλω να συνεχίσω να δουλεύω ως λογίστρια κι εδώ αλλά χωρίς χαρτιά δεν γίνεται τίποτα.»
  Ο 35χρονος Φράνκ, αν και καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ουγκάντα για πολιτικούς λόγους. « Τα πράγματα εκεί είναι άσχημα, καλύτερα στην Ελλάδα. Εκεί κάτω δεν έχουμε ελευθερία, κάθε μέρα σκοτώνεται κόσμος. Έμαθα για τον ΝΟΣΤΟ από έναν φίλο μου. Εδώ με έχουν βοηθήσει πολύ, βρήκα δουλειά σε ένα βενζινάδικο στη Κηφισιά. Στην Ουγκάντα άκουγα συνέχεια για την Ελλάδα, γι’ αυτό αποφάσισα να έρθω εδώ.»
  Τέλος, ο Σαμτράτ από το Μπαγκλαντές, αν και είναι μόλις 22 χρονών ζει ήδη μόνιμα στην Ελλάδα εδώ και έξι χρόνια. « Είμαι ευτυχισμένος στην Ελλάδα. Έμαθα για τον ΝΟΣΤΟ  από το internet και ήρθα. Θέλω να ζήσω τη ζωή μου σαν άνθρωπος, από μικρός ήθελα να φύγω από το Μπαγκλαντές, η κατάσταση εκεί είναι πολύ δύσκολη. Μερικές φορές φοβάμαι γιατί υπάρχουν κακοί άνθρωποι αλλά γενικά είμαι αισιόδοξος, όλα καλά θα πάνε.»
  Αναμφισβήτητα, ο ρατσισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και, όπως μας εξηγεί, η Στέλλα , η κοινωνική λειτουργός, λόγω της μετανάστευσης και της οικονομικής κρίσης, εντείνεται. « Άλλοι είναι ρατσιστές, άλλοι όχι. Μια φορά είχα πάρει τηλέφωνο σε μια δουλειά και όταν του είπα ότι είμαι από το Μαρόκο, μου είπε θα έρθεις να σε δω αν μου αρέσεις θα σε κρατήσω, αν είσαι πολύ μαύρη δεν θα την πάρεις τη δουλειά» εξιστορεί η Άσμα.  Ο Φράνκ, επίσης, υποστηρίζει ότι δεν είναι όλοι ρατσιστές αλλά υπάρχει και μια μειοψηφία που είναι, « πολλοί μου λένε πως δεν μου αρέσουν οι μαύροι ή ότι το μαύρο χρώμα με τρομάζει αλλά εγώ, τους εξηγώ πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και έχουν τα ίδια συναισθήματα».
  Η οικονομική ύφεση δημιουργεί δυσμενείς συνθήκες όχι μόνο στους Έλληνες   αλλά και στους μετανάστες. Τι σκέφτονται να κάνουν στο μέλλον; « θέλω να μείνω μόνιμα στην  Ελλάδα, να παντρευτώ Ελληνίδα  και μακάρι να φτιάξω γρήγορα τα χαρτιά μου» λέει ο Σαμτράτ. «Είμαι αναγκασμένη να μείνω στην Ελλάδα γιατί έχω ζητήσει πολιτικό άσυλο. Αν φτιάξω τα χαρτιά μου θα μπορώ να έχω μια σταθερή δουλειά και στο πολύ μακρινό μέλλον θα γυρίσω πίσω στο Μαρόκο» εξομολογείται η Άσμα. Ενώ ο Φρανκ επιθυμεί να δημιουργήσει οικογένεια εδώ αν και θα ήθελε κάποια στιγμή να επιστρέψει στην Ουγκάντα.
  Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση ΝΟΣΤΟΣ φαντάζει μια ελπίδα, μια λύση  για του μετανάστες που επιθυμούν να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Η Ανούκ από την Ιρλανδία που κάνει την πρακτική της άσκηση στο ΝΟΣΤΟ σχολιάζει: « Μπορεί να είναι μια ελπίδα το ΝΟΣΤΟΣ για τους ανθρώπους που θέλουν να κυνηγήσουν την τύχη τουw εδώ αλλά δεν έχει πολλά αποτελέσματα. Κι αυτό όχι επειδή δεν υπάρχει διάθεση και κίνητρα αλλά επειδή δεν υπάρχουν κονδύλια από το κράτος. Δεν αρκεί μόνο ένας οργανισμός για να αντιμετωπίσει και να εντάξει όλον αυτόν τον μεγάλο αριθμό μεταναστών. Το μεταναστευτικό είναι πιο περίπλοκο ζήτημα, απ’ όσο φαντάζει, οι μετανάστες έχουν πολλές ανάγκες και δυσκολίες να αντιμετωπίσουν. Δυσκολίες που δεν αφορούν μόνο θέματα επιβίωσης αλλά και ψυχολογίας, ψυχοσύνθεσης. Φανταστείτε πόσο επίπονο είναι να ζει κάποιος μακριά από την πατρίδα του, την οικογένεια του και να πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν. Ακόμη και στο ΝΟΣΤΟ παρατηρούμε πως υπάρχει έλλειψη προσωπικού, τα κονδύλια είναι ελάχιστα και εδώ αγωνίζονται τα μέλη του προσωπικού μέρα με τη μέρα να αποκτήσουν από το κράτος τα βασικά χρηματικά ποσά για να μην κλείσει.»




Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

« ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ» Επιτέλους!


  "Αγανακτήστε"  επιτέλους για να αλλάξει η κοινωνία  είναι το κεντρικό μήνυμα της ολιγοσέλιδης  μπροσούρας  του 93χρονου, Γάλλου Στεφάν Εσέλ, πρώην διπλωμάτη.
Ο  Στεφάν Εσέλ καλεί τους νέους να δραστηριοποιηθούν, να βγουν από την απάθεια, να ενωθούν και να διαμαρτυρηθούν για τα κακώς κείμενα που βλέπουν γύρω τους και, όπου μπορούν, στον άμεσο περίγυρό τους, να δημιουργήσουν και κάτι καινούριο. Και κατ’ επέκταση, ζητά , όχι μόνο να εξεγερθούν και να υπερασπιστούν δυναμικά τις "κοινωνικές αξίες της σύγχρονης δημοκρατίας" αλλά  και να "αγανακτήσουν" για να διαφοροποιηθεί η κοινωνία και να χτισθεί ένα καλύτερο μέλλον.


  Η ιδέα του άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, αρχικά,  σε όλες τις μεγάλες πόλεις της  Ισπανίας και έπειτα στην Ελλάδα. Στη Μαδρίτη μάλιστα εκατοντάδες "αγανακτισμένοι" νέοι διαδηλώνουν από τις 15 Μαΐου στην κεντρική πλατεία Πουέρτα Ντελ Σολ ζητώντας μεταξύ άλλων τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την προάσπιση του δικαιώματος στην κατοικία, τη δημοσιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών, το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας, τον έλεγχο των τραπεζών και των χρηματαγορών.


  Παρόμοια εικόνα και στην Ελλάδα. Ένα group στο facebook  « Αγανακτισμένοι Έλληνες»  ζητά από τους πολίτες στις 25 Μαΐου στις 18:00 να συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα και να διαδηλώσουν με ειρηνικό τρόπο για τα δικαιώματά τους. Η απήχηση τεράστια όχι μόνο στην πρωτεύουσα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις  όπως στη Θεσσαλονίκη, στη Πάτρα και στο Ηράκλειο.  Άτομα κάθε ηλικίας , ηλικιωμένοι, έφηβοι, παιδιά  και νέοι ανανεώνουν το ραντεβού τους κάθε μέρα για να διαμαρτυρηθούν για την οικονομική κατάσταση της χώρας, για την πτώση των αξιών μας καθώς και για την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού.
 
  Αναμφισβήτητα είναι αξιοθαύμαστο πως τα κοινωνικά δίκτυα έχουν τη δύναμη να δημιουργούν τέτοιες εξεγέρσεις. Ωστόσο, ποια θα είναι η έκβαση του “κινήματος” των Αγανακτισμένων, μέσα από την αγανάκτηση το κοινωνικοπολιτικό  σκηνικό της χώρας  θα μπορέσει να αλλάξει;

  “  Δεν πιστεύω ότι μέσα από τις διαδηλώσεις μπορούμε πλέον να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων αναφορικά με το χρέος και τη θέση της Ελλάδας ως προς τη Διεθνή Κοινότητα και τους δανειστές μας.
Σαφέστατα όμως, μπορούμε να αλλάξουμε την πολιτική πραγματικότητα, τον τρόπο σκέψης και προσέγγισης των κοινών από τους έλληνες πολιτικούς που εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ως θύματα.
Χαίρομαι που επιτέλους οι νέοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το iphone για να μεταδίδουν τις δικές τους συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κι όχι για να συμμετέχουν σε ηλίθια κι ανούσια chat rooms, μα πάνω από όλα χαίρομαι που μέσω αυτών των 40000 πιτσιρικάδων ξαναβρίσκουμε όλοι τη φωνή μας.
Στις φωτογραφίες και τα πλακατ μπορεί να αναφέρεται ως κυρίαρχο σύνθημα το "Ξυπνήσαμε" ωστόσο είναι γεγονός πως αργήσαμεαναφέρει σε μια σημείωση του στο facebook, ο δημοσιογράφος  Πάνος  Χαρίτος. 


  Ενώ, ο φοιτητής Παναγιώτης επισημαίνει: “οι αγανακτισμένοι του συντάγματος   έχουν να ξεπεράσουν κάποια προβλήματα ώστε να μπορέσουν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο γιατί δεν μιλάμε για μια ομοιογενή ομάδα που ζητάει συγκεκριμένα πράγματα αλλά πολίτες με διαφορετικές κοινωνικές αναφορές που σαν κοινό έχουν μόνο την αγανάκτηση λόγω της κρίσης. Άρα, θα είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθούν.”


  Η  Ζωή, κάτοχος μεταπτυχιακού  του Παντείου Πανεπιστημίου αναφέρει “ είναι αλήθεια πως στο παρελθόν έχουμε παρακολουθήσει αντίστοιχες ή τουλάχιστον παρεμφερείς κινητοποιήσεις. Η ειδοποιός, όμως,  διαφορά σε αυτή την περίπτωση θεωρώ πως είναι η ανάγκη του ίδιου του ατόμου για απολογισμό και επαναπροσδιορισμό του ρόλου του ως πολίτη σε μια δημοκρατική κοινωνία ανεξάρτητα από τα  κομματικά «πιστεύω» του. Βλέπουμε την απαξίωση μιας ολόκληρης πολιτικής γενιάς της μεταπολίτευσης. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να προσδιορίσω το ακριβές αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων αλλά σίγουρα θα έχει κάποιες συνέπειες και ελπίζω ευεργετικές. Χαίρομαι που βλέπω  ανθρώπους  όλων των ηλικιών να διαδηλώνουν κα να εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους  γιατί έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και στις γενιές που ακολουθούν. Δεν πρέπει η δική μας γενιά να επαναλάβει λάθη παλιότερων.”







 

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Τα άσπρα τείχη


Η πολιτεία των τρελών: το μέρος, όπου μέσα  στα άσπρα τείχη βιώνει ένας κόσμος που φαντάζει τόσο διαφορετικός από τον δικό μας αλλά, τελικά, είναι τόσο όμοιος.

 « Όταν εμείς μιλάμε στο Θεό είναι προσευχή, όταν ο Θεός μιλάει σε μας είναι σχιζοφρένεια» είχε πει κάποιος, αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους. Υπάρχει ένα μέρος όπου οι κάτοικοι του δεν το αποδέχονται και επιμένουν ότι ο δικός τους κόσμος, που πολλές φορές  έχει φωνές, οπτασίες, αθέατους συνομιλητές είναι ένας κόσμος κανονικός, είναι ο κόσμος τους και οφείλουν να τον υπερασπιστούν. Αυτός ο κόσμος βρίσκεται στο Δρομοκαΐτειο Νοσοκομείο Αθηνών,  ή αλλιώς η πολιτεία των τρελών. Και ενώ φαντάζει τόσο μακρινός από τον δικό μας , μια βόλτα σε αυτή την πολιτεία μας αποδεικνύει το αντίθετο.

  Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της επίσκεψής μας αισθανθήκαμε την έντονη επιβλητικότητα του χώρου από τα πάρκα, τα πυκνά δέντρα και τα άσπρα κτήρια. Χώρος συνάντησης με τους κατοίκους αυτής της πολιτείας, η καφετέρια που βρίσκεται κοντά στα εξωτερικά ιατρεία.  « Εδώ μαζευόμαστε το πρωί να πιούμε καφέ, να αλλάξουμε παραστάσεις και να πούμε τα νέα μας» λέει ο 35χρόνος Χρήστος, κάτοικος του Δρομοκαϊτείου  τα τελευταία  πέντε χρόνια. Ο Αντώνης, από την άλλη , περιγράφει  μια μέρα του σε αυτή την οργανωμένη κοινωνία, ενώ, η Άννα εξομολογείται τον έρωτα της για τον Μανώλη.

 Αυτά τα άτομα μας μοιάζουν, είναι σαν όλους εμάς. Τους διακατέχουν όλα τα ανθρώπινα πάθη.  Άρα, αυτό που απομένει είναι να γκρεμιστούν  και τα τείχη  μέσα μας,  και να πάψουμε να θεωρούμε τους ανθρώπους αυτούς επικίνδυνους  ή ανίκανους.