Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

ΝΟΣΤΟΣ: Eκεί που η ελπίδα παραμένει ζωντανή


  « Όπου ζεις,  εκεί πατρίς» λέει ο λαός. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν  αυτό ανταποκρίνεται πάντα στην πραγματικότητα; Η Ελλάδα, κυρίως,  λόγω της γεωγραφικής της θέσης  γίνεται πόλος έλξης ατόμων που είτε για πολιτικούς είτε για οικονομικούς λόγους αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Το πρώτο μεγάλο κύμα μεταναστών ήρθε τη δεκαετία του ’90  κυρίως από τις βαλκανικές χώρες ενώ το δεύτερο κύμα πραγματοποιείται αυτή την δεκαετία κυρίως από χώρες όπως Πακιστάν, Ιράκ, Ιράν. Εύλογο είναι να ρωτήσει κανείς αν υπάρχει κάποιος φορέας ή τα κατάλληλα άτομα για να βοηθήσουν αυτά τα άτομα να ενταχθούν στην ελληνική πραγματικότητα. Η απάντηση είναι ναι, η Μη Κυβερνητική  Οργάνωση Νόστος. Από το 1995  δραστηριοποιείται στον τομέα της υποστήριξης της κοινωνικής και εργασιακής ένταξης όσων ατόμων αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην προσπάθεια τους να ενσωματωθούν στο κοινωνικό ιστό και να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, παρέχοντας  υπηρεσίες και ασκώντας  δραστηριότητες κοινωνικού και εκπαιδευτικού χαρακτήρα.
  « Ο ΝΟΣΤΟΣ δεν πρόκειται για ένα γραφείο εύρεσης εργασίας», επισημαίνει η Στέλλα, κοινωνική λειτουργός, « σκοπός μας είναι να κινητοποιήσουμε τους μετανάστες, ώστε να μπορούνε να μπούνε σε μια διαδικασία και να βρουν μόνοι τους δουλειά. Το θέμα είναι να μην μας έχουν ανάγκη και να είναι σε θέση να ενταχθούν στην κοινωνία. Γι’ αυτό το λόγο κάνουμε συμβουλευτική, συνεδρίες για να θέτουμε στόχους. Κάθε μέρα έναν διαφορετικό π.χ. να γίνει κάποιος διερμηνέας, να φτιάξει μόνος του το βιογραφικό. Έτσι, τρεις φορές την εβδομάδα έχουμε το job club. Κάθε Τετάρτη αναζητούμε  εργασία μέσα από την Χρυσή Ευκαιρία και τις Πέμπτες μέσω διαδικτύου. Ενώ, τις Παρασκευές πραγματοποιείται ένα mini job club για τα άτομα που γνωρίζουν πιο καλά τα ελληνικά και είναι σε θέση να ψάχνουνε μόνοι τους εργασία.»
  Όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω,  αυτή την δεκαετία πραγματοποιείται το δεύτερο κύμα μεταναστών. Ποιο είναι το προφίλ αυτού του νέουμετανάστη; « η καταγωγή τους είναι κυρίως από το Μπαγκλαντές, το Ιράν, Ιράκ και Αφγανιστάν. Άνθρωποι ήπιων τόνων αλλά χειριστικοί. Αυτό σημαίνει ότι είτε θα σε χτυπήσουν στο φιλότιμο είτε θα βρουν άλλους τρόπους να σε χειριστούν και  να κάνεις αυτό που αυτοί θέλουν. Ωστόσο, είναι αξιοπρεπείς δηλαδή η εικόνα τους δεν συνάδει με αυτό που εμείς οι Έλληνες έχουμε στο μυαλό μας για αυτούς , ως τους μετανάστες που στέκονται στα φανάρια και είτε πωλούν χαρτομάντιλα είτε ζητιανεύουν. Αντίθετα, είναι κοινωνικοποιημένα όντα και μερικοί προσφέρουν εθελοντική εργασία. Τέλος, από την εμπειρία μου όσο καιρό εργάζομαι εδώ, έχω συνειδητοποιήσει ότι έχουν αρχίσει να προσέρχονται στην χώρα με τις οικογένειες τους και όχι μόνο οι άνδρες όπως συνήθιζαν», εξηγεί η Στέλλα.
  « Έμαθα για τον ΝΟΣΤΟ μέσω μιας φίλης μου. Πραγματικά όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν πολύ μόνη. Εδώ μας βοηθάνε πραγματικά για να ζήσουμε στην Ελλάδα», μας λέει η  28χρονη Άσμα από το Μαρόκο. « Στην Ελλάδα ήρθα γιατί ήθελα να πάω στη Γερμανία αλλά τώρα δεν μπορώ να φύγω. Στο Μαρόκο ήμουν λογίστρια, εδώ κρατάω παιδιά, καθαρίζω σπίτια και δουλεύω σε ταβέρνες. Θέλω να συνεχίσω να δουλεύω ως λογίστρια κι εδώ αλλά χωρίς χαρτιά δεν γίνεται τίποτα.»
  Ο 35χρονος Φράνκ, αν και καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ουγκάντα για πολιτικούς λόγους. « Τα πράγματα εκεί είναι άσχημα, καλύτερα στην Ελλάδα. Εκεί κάτω δεν έχουμε ελευθερία, κάθε μέρα σκοτώνεται κόσμος. Έμαθα για τον ΝΟΣΤΟ από έναν φίλο μου. Εδώ με έχουν βοηθήσει πολύ, βρήκα δουλειά σε ένα βενζινάδικο στη Κηφισιά. Στην Ουγκάντα άκουγα συνέχεια για την Ελλάδα, γι’ αυτό αποφάσισα να έρθω εδώ.»
  Τέλος, ο Σαμτράτ από το Μπαγκλαντές, αν και είναι μόλις 22 χρονών ζει ήδη μόνιμα στην Ελλάδα εδώ και έξι χρόνια. « Είμαι ευτυχισμένος στην Ελλάδα. Έμαθα για τον ΝΟΣΤΟ  από το internet και ήρθα. Θέλω να ζήσω τη ζωή μου σαν άνθρωπος, από μικρός ήθελα να φύγω από το Μπαγκλαντές, η κατάσταση εκεί είναι πολύ δύσκολη. Μερικές φορές φοβάμαι γιατί υπάρχουν κακοί άνθρωποι αλλά γενικά είμαι αισιόδοξος, όλα καλά θα πάνε.»
  Αναμφισβήτητα, ο ρατσισμός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και, όπως μας εξηγεί, η Στέλλα , η κοινωνική λειτουργός, λόγω της μετανάστευσης και της οικονομικής κρίσης, εντείνεται. « Άλλοι είναι ρατσιστές, άλλοι όχι. Μια φορά είχα πάρει τηλέφωνο σε μια δουλειά και όταν του είπα ότι είμαι από το Μαρόκο, μου είπε θα έρθεις να σε δω αν μου αρέσεις θα σε κρατήσω, αν είσαι πολύ μαύρη δεν θα την πάρεις τη δουλειά» εξιστορεί η Άσμα.  Ο Φράνκ, επίσης, υποστηρίζει ότι δεν είναι όλοι ρατσιστές αλλά υπάρχει και μια μειοψηφία που είναι, « πολλοί μου λένε πως δεν μου αρέσουν οι μαύροι ή ότι το μαύρο χρώμα με τρομάζει αλλά εγώ, τους εξηγώ πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι και έχουν τα ίδια συναισθήματα».
  Η οικονομική ύφεση δημιουργεί δυσμενείς συνθήκες όχι μόνο στους Έλληνες   αλλά και στους μετανάστες. Τι σκέφτονται να κάνουν στο μέλλον; « θέλω να μείνω μόνιμα στην  Ελλάδα, να παντρευτώ Ελληνίδα  και μακάρι να φτιάξω γρήγορα τα χαρτιά μου» λέει ο Σαμτράτ. «Είμαι αναγκασμένη να μείνω στην Ελλάδα γιατί έχω ζητήσει πολιτικό άσυλο. Αν φτιάξω τα χαρτιά μου θα μπορώ να έχω μια σταθερή δουλειά και στο πολύ μακρινό μέλλον θα γυρίσω πίσω στο Μαρόκο» εξομολογείται η Άσμα. Ενώ ο Φρανκ επιθυμεί να δημιουργήσει οικογένεια εδώ αν και θα ήθελε κάποια στιγμή να επιστρέψει στην Ουγκάντα.
  Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση ΝΟΣΤΟΣ φαντάζει μια ελπίδα, μια λύση  για του μετανάστες που επιθυμούν να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα. Η Ανούκ από την Ιρλανδία που κάνει την πρακτική της άσκηση στο ΝΟΣΤΟ σχολιάζει: « Μπορεί να είναι μια ελπίδα το ΝΟΣΤΟΣ για τους ανθρώπους που θέλουν να κυνηγήσουν την τύχη τουw εδώ αλλά δεν έχει πολλά αποτελέσματα. Κι αυτό όχι επειδή δεν υπάρχει διάθεση και κίνητρα αλλά επειδή δεν υπάρχουν κονδύλια από το κράτος. Δεν αρκεί μόνο ένας οργανισμός για να αντιμετωπίσει και να εντάξει όλον αυτόν τον μεγάλο αριθμό μεταναστών. Το μεταναστευτικό είναι πιο περίπλοκο ζήτημα, απ’ όσο φαντάζει, οι μετανάστες έχουν πολλές ανάγκες και δυσκολίες να αντιμετωπίσουν. Δυσκολίες που δεν αφορούν μόνο θέματα επιβίωσης αλλά και ψυχολογίας, ψυχοσύνθεσης. Φανταστείτε πόσο επίπονο είναι να ζει κάποιος μακριά από την πατρίδα του, την οικογένεια του και να πρέπει να ξεκινήσει από το μηδέν. Ακόμη και στο ΝΟΣΤΟ παρατηρούμε πως υπάρχει έλλειψη προσωπικού, τα κονδύλια είναι ελάχιστα και εδώ αγωνίζονται τα μέλη του προσωπικού μέρα με τη μέρα να αποκτήσουν από το κράτος τα βασικά χρηματικά ποσά για να μην κλείσει.»




Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

« ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΤΕ» Επιτέλους!


  "Αγανακτήστε"  επιτέλους για να αλλάξει η κοινωνία  είναι το κεντρικό μήνυμα της ολιγοσέλιδης  μπροσούρας  του 93χρονου, Γάλλου Στεφάν Εσέλ, πρώην διπλωμάτη.
Ο  Στεφάν Εσέλ καλεί τους νέους να δραστηριοποιηθούν, να βγουν από την απάθεια, να ενωθούν και να διαμαρτυρηθούν για τα κακώς κείμενα που βλέπουν γύρω τους και, όπου μπορούν, στον άμεσο περίγυρό τους, να δημιουργήσουν και κάτι καινούριο. Και κατ’ επέκταση, ζητά , όχι μόνο να εξεγερθούν και να υπερασπιστούν δυναμικά τις "κοινωνικές αξίες της σύγχρονης δημοκρατίας" αλλά  και να "αγανακτήσουν" για να διαφοροποιηθεί η κοινωνία και να χτισθεί ένα καλύτερο μέλλον.


  Η ιδέα του άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά, αρχικά,  σε όλες τις μεγάλες πόλεις της  Ισπανίας και έπειτα στην Ελλάδα. Στη Μαδρίτη μάλιστα εκατοντάδες "αγανακτισμένοι" νέοι διαδηλώνουν από τις 15 Μαΐου στην κεντρική πλατεία Πουέρτα Ντελ Σολ ζητώντας μεταξύ άλλων τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την προάσπιση του δικαιώματος στην κατοικία, τη δημοσιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών, το διαχωρισμό κράτους εκκλησίας, τον έλεγχο των τραπεζών και των χρηματαγορών.


  Παρόμοια εικόνα και στην Ελλάδα. Ένα group στο facebook  « Αγανακτισμένοι Έλληνες»  ζητά από τους πολίτες στις 25 Μαΐου στις 18:00 να συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα και να διαδηλώσουν με ειρηνικό τρόπο για τα δικαιώματά τους. Η απήχηση τεράστια όχι μόνο στην πρωτεύουσα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις  όπως στη Θεσσαλονίκη, στη Πάτρα και στο Ηράκλειο.  Άτομα κάθε ηλικίας , ηλικιωμένοι, έφηβοι, παιδιά  και νέοι ανανεώνουν το ραντεβού τους κάθε μέρα για να διαμαρτυρηθούν για την οικονομική κατάσταση της χώρας, για την πτώση των αξιών μας καθώς και για την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού.
 
  Αναμφισβήτητα είναι αξιοθαύμαστο πως τα κοινωνικά δίκτυα έχουν τη δύναμη να δημιουργούν τέτοιες εξεγέρσεις. Ωστόσο, ποια θα είναι η έκβαση του “κινήματος” των Αγανακτισμένων, μέσα από την αγανάκτηση το κοινωνικοπολιτικό  σκηνικό της χώρας  θα μπορέσει να αλλάξει;

  “  Δεν πιστεύω ότι μέσα από τις διαδηλώσεις μπορούμε πλέον να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων αναφορικά με το χρέος και τη θέση της Ελλάδας ως προς τη Διεθνή Κοινότητα και τους δανειστές μας.
Σαφέστατα όμως, μπορούμε να αλλάξουμε την πολιτική πραγματικότητα, τον τρόπο σκέψης και προσέγγισης των κοινών από τους έλληνες πολιτικούς που εξακολουθούν να συμπεριφέρονται ως θύματα.
Χαίρομαι που επιτέλους οι νέοι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το iphone για να μεταδίδουν τις δικές τους συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κι όχι για να συμμετέχουν σε ηλίθια κι ανούσια chat rooms, μα πάνω από όλα χαίρομαι που μέσω αυτών των 40000 πιτσιρικάδων ξαναβρίσκουμε όλοι τη φωνή μας.
Στις φωτογραφίες και τα πλακατ μπορεί να αναφέρεται ως κυρίαρχο σύνθημα το "Ξυπνήσαμε" ωστόσο είναι γεγονός πως αργήσαμεαναφέρει σε μια σημείωση του στο facebook, ο δημοσιογράφος  Πάνος  Χαρίτος. 


  Ενώ, ο φοιτητής Παναγιώτης επισημαίνει: “οι αγανακτισμένοι του συντάγματος   έχουν να ξεπεράσουν κάποια προβλήματα ώστε να μπορέσουν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο γιατί δεν μιλάμε για μια ομοιογενή ομάδα που ζητάει συγκεκριμένα πράγματα αλλά πολίτες με διαφορετικές κοινωνικές αναφορές που σαν κοινό έχουν μόνο την αγανάκτηση λόγω της κρίσης. Άρα, θα είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθούν.”


  Η  Ζωή, κάτοχος μεταπτυχιακού  του Παντείου Πανεπιστημίου αναφέρει “ είναι αλήθεια πως στο παρελθόν έχουμε παρακολουθήσει αντίστοιχες ή τουλάχιστον παρεμφερείς κινητοποιήσεις. Η ειδοποιός, όμως,  διαφορά σε αυτή την περίπτωση θεωρώ πως είναι η ανάγκη του ίδιου του ατόμου για απολογισμό και επαναπροσδιορισμό του ρόλου του ως πολίτη σε μια δημοκρατική κοινωνία ανεξάρτητα από τα  κομματικά «πιστεύω» του. Βλέπουμε την απαξίωση μιας ολόκληρης πολιτικής γενιάς της μεταπολίτευσης. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να προσδιορίσω το ακριβές αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων αλλά σίγουρα θα έχει κάποιες συνέπειες και ελπίζω ευεργετικές. Χαίρομαι που βλέπω  ανθρώπους  όλων των ηλικιών να διαδηλώνουν κα να εκφράζουν την δυσαρέσκεια τους  γιατί έχουμε υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας και στις γενιές που ακολουθούν. Δεν πρέπει η δική μας γενιά να επαναλάβει λάθη παλιότερων.”







 

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Τα άσπρα τείχη


Η πολιτεία των τρελών: το μέρος, όπου μέσα  στα άσπρα τείχη βιώνει ένας κόσμος που φαντάζει τόσο διαφορετικός από τον δικό μας αλλά, τελικά, είναι τόσο όμοιος.

 « Όταν εμείς μιλάμε στο Θεό είναι προσευχή, όταν ο Θεός μιλάει σε μας είναι σχιζοφρένεια» είχε πει κάποιος, αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους. Υπάρχει ένα μέρος όπου οι κάτοικοι του δεν το αποδέχονται και επιμένουν ότι ο δικός τους κόσμος, που πολλές φορές  έχει φωνές, οπτασίες, αθέατους συνομιλητές είναι ένας κόσμος κανονικός, είναι ο κόσμος τους και οφείλουν να τον υπερασπιστούν. Αυτός ο κόσμος βρίσκεται στο Δρομοκαΐτειο Νοσοκομείο Αθηνών,  ή αλλιώς η πολιτεία των τρελών. Και ενώ φαντάζει τόσο μακρινός από τον δικό μας , μια βόλτα σε αυτή την πολιτεία μας αποδεικνύει το αντίθετο.

  Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της επίσκεψής μας αισθανθήκαμε την έντονη επιβλητικότητα του χώρου από τα πάρκα, τα πυκνά δέντρα και τα άσπρα κτήρια. Χώρος συνάντησης με τους κατοίκους αυτής της πολιτείας, η καφετέρια που βρίσκεται κοντά στα εξωτερικά ιατρεία.  « Εδώ μαζευόμαστε το πρωί να πιούμε καφέ, να αλλάξουμε παραστάσεις και να πούμε τα νέα μας» λέει ο 35χρόνος Χρήστος, κάτοικος του Δρομοκαϊτείου  τα τελευταία  πέντε χρόνια. Ο Αντώνης, από την άλλη , περιγράφει  μια μέρα του σε αυτή την οργανωμένη κοινωνία, ενώ, η Άννα εξομολογείται τον έρωτα της για τον Μανώλη.

 Αυτά τα άτομα μας μοιάζουν, είναι σαν όλους εμάς. Τους διακατέχουν όλα τα ανθρώπινα πάθη.  Άρα, αυτό που απομένει είναι να γκρεμιστούν  και τα τείχη  μέσα μας,  και να πάψουμε να θεωρούμε τους ανθρώπους αυτούς επικίνδυνους  ή ανίκανους.