" Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ΕΙΝΑΙ"

Απόσπασμα του βιβλίου ''Η Αβάσταχτη ελαφρότητα του ΕΙΝΑΙ...''

Είναι ο φόβος που κάνει τους ανθρώπους να κρατάνε αποστάσεις

Είναι η αποστάσεις που μας κάνουν να λαχταράμε τον σύντροφο μας.

Είναι ο σύντροφος μας που μας κρατά σε απόσταση για δικό του καλό.

Είναι τα μάτια σου που δεν κοίταξα ποτέ, που δεν θα μάθω ποτέ πως λάμπουν.

Είναι τα λόγια μου βαριά , μετάνιωσα που τα είπα, μα ήταν αργά.

Είναι αυτός ο άλλος που δεν με άφηνε να δω αληθινά, το ήξερα ώμος, ήσουν ειλικρινείς.

Είναι και αυτά που νιώθω για σένα, που ποτέ δεν πίστεψες, πως να πιστέψεις άλλωστε με τόσο πόνο που σου προκάλεσε κάποιος.

Είναι ο κόσμος σου τόσο μακριά, μα αν θα το ζητούσες θα ήμουν δίπλα σου.

Είναι αυτά που δεν κατάλαβα ποτέ, γιατί μίλαγες με λογική, και η καρδιά μου δεν το άντεχε.

Είναι τα λόγια σου και το χαμόγελο σου, θα μου λείψουν.!

Είναι τα πάντα που προσπάθησα να δω μέσα σου.

Ας είναι . Να είσαι καλά για αυτά που με έκανες να νιώσω να καταλάβω πως ακόμη υπάρχει ελπίδα.

Ας είναι ...σε Ευχαριστώ για όλα.

Τα άσπρα τείχη

  « Όταν εμείς μιλάμε στο Θεό είναι προσευχή, όταν ο Θεός μιλάει σε μας είναι σχιζοφρένεια» είχε πει κάποιος, αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους. Υπάρχει ένα μέρος όπου οι κάτοικοι του δεν το αποδέχονται και επιμένουν ότι ο δικός τους κόσμος, που πολλές φορές  έχει φωνές, οπτασίες, αθέατους συνομιλητές είναι ένας κόσμος κανονικός, είναι ο κόσμος τους και οφείλουν να τον υπερασπιστούν. Αυτός ο κόσμος βρίσκεται στο Δρομοκαΐτειο,  ή αλλιώς η πολιτεία των τρελών και κατοικείται από  άτομα  που οι περισσότεροι από μας αποφεύγουν να  τους κοιτάξουν, να σταθούν κοντά τους ή να τους ακούσουν, το μόνο συναίσθημα που δημιουργείται είναι αυτό της λύπης ούτε καν της συμπόνιας και πιστεύουμε ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί από αυτούς. Μια βόλτα, όμως, σε αυτή την πολιτεία μας αποδεικνύει το αντίθετο.

  Ώρα 15:00 το μεσημέρι, ο καιρός είναι κρύος, ο αέρας με ακουμπάει μανιωδώς και είναι η στιγμή που μόλις έχω εισέλθει στη πολιτεία των τρελών. Τα συναισθήματα είναι ανάμειχτα όπως  άγχος μα πιο πολύ νιώθω αμηχανία για αυτά που θα αντικρύσω όχι γιατί φοβάμαι τους κατοίκους αυτού του μικρόκοσμου αλλά γιατί είμαι περίεργη να συναντήσω άτομα που μας μοιάζουν, που είναι σαν κι εμάς κι ας ανήκουν σε άλλη κοινωνία.  Η ατμόσφαιρα είναι επιβλητική, πάρκα, πυκνά δέντρα και κτήρια. Αυτά τα κτήρια δεν μοιάζουν με τα άλλα  είναι κτήρια άσπρα και έχουν κάγκελα στα παράθυρα και μέσα υπάρχουν  άνθρωποι που ο καθένας έχει να σου πει την δικιά του προσωπική ιστορία που ξεφεύγει από τα όρια που εμείς οι άλλοι έχουν θέσει ως λογικά. Φυσικά μου απαγορεύεται  η είσοδος μου μέσα στα κτήρια. Στη  καφετέρια, όμως,  κοντά στο πάρκο συναντάω τον  Αντώνη μου περιγράφει  μια μέρα του σε αυτή την οργανωμένη κοινωνία, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ο φυσικός τρόπος του όταν αναφέρεται στα φάρμακα που παίρνει. Η Άννα μου εξομολογείται πως είναι ερωτευμένη με τον Μανώλη και πως το πρωί τσακώθηκε με την  καλύτερη της φίλη  και ζητάει την συμβουλή μου τί να κάνει. Η μέρα τους κυλάει ήσυχα μου λένε, αυτή η κοινωνία έχει κανόνες  που κανείς δεν τους παραβιάζει και αν κάποιος τους παραβιάσει, τότε τιμωρείται.

  Όταν ήρθε η ώρα να φύγω, αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι πράγματι έχουν κάθε λόγο να θεωρούν τον κόσμο τους κανονικό και να τον υπερασπίζονται. Αυτά τα άτομα μας μοιάζουν, είναι σαν όλους εμάς. Ερωτεύονται , μαλώνουν, πληγώνονται, πληγώνουν, έχουν συναισθήματα χαράς, λύπης, θυμού και τους διακρίνουν όλα τα ανθρώπινα πάθη που όλοι εμείς βιώνουμε.

   Άρα, αυτό που απομένει είναι να γκρεμιστούν  και τα τείχη  μέσα μας, να πάψουμε να θεωρούμε τους ανθρώπους αυτούς επικίνδυνους  ή ανίκανους.  Κανείς τους δεν χρειάζεται τη λύπηση μας αλλά την κατανόηση και την φροντίδα μας.

Ο μικρός πρίγκιπας

 

  Ο Μικρός πρίγκιπας , ένα αριστούργημα του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ  που δεν απευθύνεται μόνο σε μικρούς φίλους αλλά και σε μεγάλους. Θα ήθελα να παραθέσω κάποια αποσπάσματα που μου αρέσουν πάρα  πολύ και πιστεύω πως τα μηνύματα που περνιούνται με τόσο “αθώο”  και “παιδικό” τρόπο  είναι πολύ σημαντικά.

«  "Δεν είμαι εξημερωμένη".

"Α! συγνώμη" έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Αλλά μετά από σκέψη πρόσθεσε: "Τι σημαίνει "εξημερώνω;"

"Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο", είπε η αλεπού. "Σημαίνει δημιουργώ δεσμούς".

"Δημιουργώ δεσμούς;" 

"Βέβαια", είπε η αλεπού. 

"Εξημέρωσέ με" είπε η αλεπού.

"Αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. Θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων πού θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια..."

Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκιπα: "Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!", είπε. 

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού.

Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: "Α!" είπε η αλεπού... "θα κλάψω". 

"Εσύ φταις", είπε ο μικρός πρίγκιπας, "εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω".

"Ναι σίγουρα", είπε η αλεπού. 

"Αλλά θα κλάψεις!", είπε ο μικρός πρίγκιπας. 

"Ναι σίγουρα", είπε η αλεπού. 

"Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!" 

"Κερδίζω", είπε η αλεπού, "εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι."»

«Τι πάει να πει "εξημερώνω";

-Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Σημαίνει "δημιουργώ δεσμούς..."

-Δημιουργώ δεσμούς;

-Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγόρι ολόιδιο με τα αλλά εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε χρειάζομαι. Και ούτε εσύ με χρειάζεσαι. Για σένα δεν είμαι παρά μόνο μια αλεπού ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αν όμως μ' εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα ο μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο..

-Αρχίζω να καταλαβαίνω ,είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι, νομίζω πως με εξημέρωσε…

-Σε παρακαλώ.. εξημέρωσε με.

-Το θέλω μα δεν έχω χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα από τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλούν φίλους , οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις έναν φίλο, εξημέρωσε με.

-Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δεν θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά... Θα ήταν καλύτερα να ερχόσουν την ίδια ώρα πάντα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα στις τέσσερις τ’ απόγευμα, από τις τρεις θ΄ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ΄ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δεν θα ξέρω πότε να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…»

Αναζητώντας τον άνθρωπο..

   Είναι ίσως η πρώτη φορά που δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να βρω ένα  τίτλο για το άρθρο. Ίσως γιατί και το θέμα που θα αναπτύξω,  θα θέσω προβληματισμούς , θα προσπαθήσω να φτάσω σε ένα συμπέρασμα, που δεν είμαι αισιόδοξη ότι τελικά θα το κατορθώσω ,είναι εξίσου δύσκολο και περίπλοκο, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Στο άκουσμα αυτής της φράσης έρχονται εικόνες από αγαπημένα ή μη πρόσωπα αλλά ακόμη πιο πολύ έντονες εικόνες από καταστάσεις που συνδέονται με αυτά τα άτομα. Καταστάσεις που μέσα από τις οποίες βιώσαμε τον πόνο, τη θλίψη, την προδοσία, την απογοήτευση, τους τσακωμούς  αλλά επίσης βιώσαμε και την χαρά, τα πρώτα χτυποκάρδια, το έντονο δέσιμο, την εξάρτηση, τα άπειρα γέλια, την ασφάλεια ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούμε να εμπιστευτούμε και να στηριζόμαστε πάνω τους.

   Ωστόσο, σήμερα έχω την εντύπωση πως διανύουμε την  εποχή των επιφανειακών σχέσεων, του εφήμερου και η μόνη μας αναζήτηση είναι η σαρκική απόλαυση , η ικανοποίηση της στιγμιαίας επιθυμίας και του υπέρμετρου εγωισμού μας. Αυτή την εντύπωση δεν την έχω μόνο εγώ αλλά και πολλοί γύρω μου. Συνεχώς παραπονιόμαστε πως πάντα πέφτουμε στα λάθος άτομα, οι επιλογές δεν ήταν ποτέ οι σωστές  και στο τέλος είμαστε πάντα οι χαμένοι. Αναρωτιέμαι  εμείς τι κάνουμε για να αλλάξουμε αύτη την εικόνα και αφού όλοι δίνουμε να πάντα στον άλλον και συμπεριφερόμαστε με τον σωστό τρόπο, τότε γιατί δημιουργήθηκε αυτή η κατάσταση. Είναι ένας απλός θεωρητικός συλλογισμός που στην πράξη αποδεικνύεται πολύ δύσκολος.

  Λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει χωρισμούς, έχουμε δει φίλους να μας προδίδουν, άτομα που είχαμε την εντύπωση πως τα γνωρίζαμε αλλά τελικά να φανερώνουν ένα άλλο πρόσωπο και να μας οδηγούν στην απογοήτευση και στις  περιβόητες  εκφράσεις  «δεν θα ξαναεμπιστευτώ κανέναν πια, δεν θα ξαναγαπήσω, όλοι είναι ίδιοι κτλ». Αυτό που οφείλουμε να σκεφτούμε είναι ότι κι εμείς  έχουμε κάνει τους άλλους να αισθανθούν παρόμοια και τους έχουμε φέρει σε εξίσου στενάχωρη και δύσκολη θέση.  Αλλά αυτό που ΠΟΤΕ δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο γιατί μέσα από τον άλλον ζούμε. Η ζωή περιλαμβάνει τα πάντα χαρές, λύπες , μπερδεμένες καταστάσεις, αυτή εξάλλου είναι και η μαγεία της. Εμείς πρέπει να τη ζούμε και να τη μοιραζόμαστε με τους άλλους  αλλά όπως είχε πει και μια καθηγήτρια μου στο πανεπιστήμιο « το να κάνουμε ένα ξεκαθάρισμα και να ρίχνουμε πράγματα στα σκουπίδια, δεν είναι κακό» διότι σημασία έχει η ποιότητα και όχι η ποσότητα.

  Κατά τη άποψη μου, το πρώτο βήμα, πιθανότατα και το πιο δύσκολο, που πρέπει κάποιος να κάνει είναι το «ξεκαθάρισμα» και η τελική επιλογή ατόμων που επιθυμεί να έχει κοντά του. Έπειτα σε αυτά τα άτομα να δείχνει έμπρακτα και σε καθημερινή βάση την αγάπη του, τον σεβασμό, την ευτυχία που νιώθει όταν βρίσκεται κοντά τους , να τους κρίνει, να τους διορθώνει  και να συμπεριφέρεται με ειλικρίνεια διότι με αυτό τον τρόπο φαίνεται η αγάπη. Φυσικά, για να επιτευχθεί αυτό απαραίτητη προϋπόθεση είναι τα έχουμε συμφιλιωθεί με τον εαυτό μας, να έχουμε κατακτήσει τον ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟ  και να διαθέτουμε ψυχική δύναμη επειδή κανείς δεν μπορεί να δώσει αν δεν νιώθει καλά με τον εαυτό του.

Κλείνοντας, θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα του Γκαμπριέλ Γκάρσια Μαρκές για να αναρωτηθούμε ,έστω κι στιγμιαία , πως θα συμπεριφερόμασταν στα αγαπημένα μας πρόσωπα               αν ξέραμε πως δεν υπάρχει αύριο: « Αν ήξερα ότι αυτή  θάταν η τελευταία φορά που θα σε έβλεπα να φεύγεις, θα σε αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε ξαναφώναζα για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά  που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε λέξη για να μπορώ να την ακούω ξανά και ξανά.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο. Και η ζωή, μας δίνει ευκαιρίες να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει.

Αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ήθελα σήμερα να σου πω πόσο σε αγαπάω και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

               Γιατί το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι’ αυτό  μην περιμένεις άλλο. Κάν’ το σήμερα. Γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις που δεν βρήκες  χρόνο για ένα χαμόγελο, μία αγκαλιά, ένα φιλί…

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο να τους πεις «συγγνώμη», «σε παρακαλώ», «ευχαριστώ».. όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

           Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.