Καταντήσαμε να θεωρούμε " πραγματική ζωή" σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζεί κανείς τη ζωή των βιβλίων.
και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τί ζητάμε;
Ούτε και οι ίδιοι ξέρουμε!θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν.
σταθείτε, προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία..βγάλτε από τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας..χαλαρώστε την κηδεμονία, ε λοιπόν ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι..
θα ξαναζητήσουμε αμέσως την κηδεμονία.Το ξέρω καλάπως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε, λοιπόν, θα μου πείτε, για τον εαυτό σας μόνο και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δεν χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να να πείτε "εμείς όλοι!". Επιτρέψτε μου, κύριοι, αυτό το εμείς όλοι. Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία σας για φρονιμάδα και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον εαυτό σας. Γι'αυτό το λόγο ίσως να είμαι πιο ζωντανός από σας. Μα δώστε, παρακαλώ, περισσότερη προσοχή! Δεν ξέρουμε ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς ονομάζεται. Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα μπερδέψουμε..δε θα ξέρουμε πού να στηριχτούμε και σε τι να αφοσιωθούμε, δεν θα ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να περιφρονήσουμε. Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι'αυτό το θεωρούμε ατιμία μας.
Γυρεύουμε να γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε πεθαμένοι μόλις γεννηθούμε και χρόνια και χρόνια μας γεννούν πατέρες που δεν είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει. Σε λίγο, θα επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα. Μα δε θέλω πια να γράφω μέσα από το "υπόγειο".
και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τί ζητάμε;
Ούτε και οι ίδιοι ξέρουμε!θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν.
σταθείτε, προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία..βγάλτε από τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας..χαλαρώστε την κηδεμονία, ε λοιπόν ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι..
θα ξαναζητήσουμε αμέσως την κηδεμονία.Το ξέρω καλάπως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε, λοιπόν, θα μου πείτε, για τον εαυτό σας μόνο και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δεν χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να να πείτε "εμείς όλοι!". Επιτρέψτε μου, κύριοι, αυτό το εμείς όλοι. Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία σας για φρονιμάδα και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον εαυτό σας. Γι'αυτό το λόγο ίσως να είμαι πιο ζωντανός από σας. Μα δώστε, παρακαλώ, περισσότερη προσοχή! Δεν ξέρουμε ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς ονομάζεται. Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα μπερδέψουμε..δε θα ξέρουμε πού να στηριχτούμε και σε τι να αφοσιωθούμε, δεν θα ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να περιφρονήσουμε. Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι'αυτό το θεωρούμε ατιμία μας.
Γυρεύουμε να γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε πεθαμένοι μόλις γεννηθούμε και χρόνια και χρόνια μας γεννούν πατέρες που δεν είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει. Σε λίγο, θα επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα. Μα δε θέλω πια να γράφω μέσα από το "υπόγειο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου