Για όλα φταίει ο Σεπτέμβρης...

Ώρα 14:00 το μεσημέρι, κάπου στο Σύνταγμα ένα κορίτσι  περιπλανιέται μόνο του. Στο βλέμμα της αποτυπωμένο το κενό. 

Μοιάζει να είναι βυθισμένη στις σκέψεις της, να προσπαθεί να τις βάλει σε μια σειρά, να προσπαθεί να τις συνειδητοποιήσει.

Φαίνεται χαμένη στη πόλη. Μια πόλη που σου δίνει την αίσθηση πως είναι άδεια από ζωή και από ψυχή 

ή μήπως το κορίτσι είναι άδειο από ζωή και από ψυχή;

Είναι ο Σεπτέμβρης που την κάνει να νιώθει έτσι.

Για όλα φταίει ο Σεπτέμβρης...

Ο Σεπτέμβρης που εισβάλλει βίαια και μας υπενθυμίζει πως έχουμε υποχρεώσεις, εργασία, διάβασμα, ρουτίνα ή μας υπενθυμίζει απλά πως  “από Σεπτέμβρη” δεν έχουμε να κάνουμε και να ασχοληθούμε με τίποτα. Μια σκέψη που προκαλεί τρόμο.

Μας υποχρεώνει να αφήσουμε πίσω μας τη ξεγνοιασιά, την μυρωδιά της θάλασσας, τον ήλιο που καίει το κορμί μας.

Φταίει ο Σεπτέμβρης που όλα τα όμορφα συναισθήματα έχουν επισκιαστεί από μελαγχολία.

Πάραυτα μας δίνει μια ελπίδα….

Πως ίσως “από Σεπτέμβρη” όσα αποφεύγαμε τόσο καιρό επειδή μας πλήγωναν,

Ίσως φτιάξουν...!!